Θάλεια Ματίκα
«Με τον Τάσο έχουμε ζήσει και καταστροφές και επιτυχίες»

Έπειτα από εννέα ολόκληρα χρόνια η Θάλεια Ματίκα συναντιέται ξανά στη θεατρική σκηνή με τον σύζυγό της Τάσο Ιορδανίδη, στο υπέροχο βαθιά ανθρώπινο και συγκινητικό έργο το οποίο έγραψε ο ίδιος, Θέλω να σου κρατάω το χέρι, εμπνευσμένο από το ομότιτλο τραγούδι των Beatles, I want to hold your hand αλλά και από τα 14 χρόνια της κοινής τους ζωής. Ένα θεατρικό έργο τρυφερό, γλυκό με έντονες στιγμές και με πολλά δραματοποιημένα βιογραφικά στοιχεία, το οποίο σκηνοθέτησε η ίδια η Θάλεια. Είδα την παράσταση πριν από αρκετό καιρό και ενθουσιάστηκα. Πιστεύω ότι το κοινό δικαίως αγάπησε πολύ την προσπάθεια του Τάσου και της Θάλειας. Γι’ αυτό και σε αντίθεση, όπως συνηθίζεται κάθε σεζόν, που οι παραστάσεις ολοκληρώνονται την Κυριακή των Βαΐων, εκείνοι θα συνεχίσουν έως την Κυριακή 29 Μαΐου (κάθε Παρασκευή & Σάββατο: 21.00, Κυριακή: 19.00). Μάλιστα στις 11 Μαΐου το έργο θα ανεβεί και στην Κύπρο από τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου. Με τη Θάλεια συναντηθήκαμε για τη συνέντευξη στο καμαρίνι της στο θέατρο Άλφα - Ληναίος-Φωτίου (από τα ιστορικότερα θέατρα της Αθήνας, που μετονομάστηκε προς τιμήν των ιδρυτών του, Στέφανου Ληναίου και Έλλης Φωτίου) εκεί όπου παρουσιάζεται η παράστασή τους.   

Περιμένατε με τον Τάσο ότι η παράστασή σας θα αγαπηθεί τόσο πολύ;
Σε καμία περίπτωση. Όποιος πει ότι προβλέπει την επιτυχία, ψεύδεται. Είναι ένα Λόττο που παίζεις κάθε φορά. Το κάνεις πάντα με τις καλύτερες των προϋποθέσεων, με πολλή αγάπη, σε όλες τις δουλειές, αλλά πάντα περιμένεις να δεις τι θα πει ο κόσμος. Εμείς ξεκινήσαμε αυτό το έργο ως μια «λύση ανάγκης», με την έννοια ότι αποφασίσαμε να παίξουμε οι δυο μας λόγω κορονοϊού, να μην πάρουμε άλλους ανθρώπους στον λαιμό μας, σε περίπτωση που έκλειναν πάλι τα θέατρα. Ψάξαμε έργα, δεν βρήκαμε κάτι μόνο για δυο ηθοποιούς, μου ήρθε εμένα μια ιδέα, στον Τάσο ήρθε στο μυαλό του ένα τραγούδι, του είπα «δεν κάθεσαι να γράψεις;», έγραψε, το σκηνοθέτησα, το πραγματοποιήσαμε και τελικά ανακαλύψαμε ότι αυτό που αφορά εμάς τους δυο, αφορά και το υπόλοιπο κοινό. Ανταποκρίθηκε ο κόσμος κι αυτό φυσικά είναι πάρα πολύ συγκινητικό. Αισθανόμαστε πάρα πολύ ευγνώμονες. Ειδικά αυτά τα χρόνια που περάσαμε όλοι οι ηθοποιοί και τα θέατρα, και πορευόμαστε πάντα με την ίδια αγωνία, αν και η επόμενη εβδομάδα θα είναι σαν την προηγούμενη. Όταν άρχισαν τα sold out είχαμε τρελαθεί, γιατί παίζουμε σε ένα αρκετά μεγάλο θέατρο για ένα έργο δυο ατόμων, οπότε εμείς θα ήμασταν ευχαριστημένοι και με λιγότερα εισιτήρια.

Γιατί πιστεύεις ότι ο κόσμος ξεχώρισε το έργο;
Καταρχάς θέλω να σου πω ότι μας περιμένει πάρα πολύς κόσμος να μας μιλήσει, που εμένα δεν μου έχει ξανά συμβεί στο θέατρο να περιμένουν δηλαδή άνθρωποι όχι για να δώσουν συγχαρητήρια αλλά κυρίως για μιλήσουν για το έργο. Μας στέλνουν πάρα πολλά μηνύματα στο Instagram. Οι 9 στους 10 μας λένε ότι το έχουμε ζήσει, τουλάχιστον κάποια κομμάτια του έργου. Οπότε ανακαλύπτεις ότι γενικά στις ανθρώπινες σχέσεις, με εξαίρεση αν υπάρχουν πολύ σοβαρά ζητήματα και ακραίες καταστάσεις, είναι κοινά τελικά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι. Ταυτίζεται ο κόσμος το οποίο είναι το σημαντικότερο στο θέατρο και επίσης η παράσταση έχει και μια συνταγή, αν και δεν ξεκίνησε έτσι, αλλά είναι συνταγή, ότι γελάνε και κλαίνε. Εγείρει συναισθήματα. Αυτό είναι πολύ σημαντικό τελικά. Είναι αλλιώς να βλέπεις μια παράσταση που να σου αρέσει πάρα πολύ αλλά να μην ταυτίζεσαι κι αλλιώς να σε παρασύρει μαζί του. Στο έργο μας, κλαίνε άντρες, το οποίο πόσες φορές συμβαίνει στο θέατρο;

Στην περίπτωσή σας λειτούργησε αποτελεσματικά το «από στόμα σε στόμα».
Συνέβη μόνο αυτό. Η παράσταση ξεκίνησε ταπεινά, με καλά εισιτήρια, αλλά όχι γεμάτη. Εμείς ήμασταν ήδη ευχαριστημένοι, αλλά ένιωθες μια περιρέουσα ατμόσφαιρα, ότι θέλει πολύ να το δει το κοινό. Οπότε τα Χριστούγεννα που βάλαμε περισσότερες παραστάσεις και που είναι η περίοδος που ο κόσμος πηγαίνει περισσότερο θέατρο, μπήκαν περισσότεροι θεατές και μετά τις γιορτές που συνήθως υπάρχει πτώση, αρχίσαμε να γεμίζουμε.

Είναι πιο ωραία να παίζεις στο θέατρο και να είσαι γενικά σε μια δουλειά μόνο με τον σύζυγό σου;
Για μένα είναι τόσο ωραία που δεν ξέρω πως θα κάνω άλλες δουλειές (Γελάει). Είναι πολύ απελευθερωτικό. Είναι ένα δικό μας δημιούργημα, έχει αυτοβιογραφικά στοιχεία, κι έχουμε μια πλήρη ελευθερία γιατί γνωριζόμαστε τόσο καλά, εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον, δεν έχουμε μεταξύ μας ανταγωνισμό. Παλεύουμε για τον ίδιο σκοπό, να αρέσει η παράσταση στους θεατές. Είναι μια πολύ αγαπησιάρικη ιστορία και οι περισσότεροι συντελεστές που συμμετέχουν είναι φίλοι μας. Για παράδειγμα η Ηλένια Δουλαδήρη που έκανε τα σκηνικά-κοστούμια είναι κολλητή φίλη. Θέλω να πω ότι ήταν μια παρεΐστικη διάθεση η οποία συνεχίζει να είναι και επί σκηνής.

Στο έργο, η ηρωίδα, φαίνεται πιο σκληρή, πιο απαιτητική και πιο διεκδικητική συγκριτικά με τον ήρωα. Σου μοιάζει;
Ναι μου μοιάζει. Πάνω μου βασίστηκε ο Τάσος. Έχει και μυθοπλασία αλλά ναι εννοείται ότι μου μοιάζει. Είναι αρκετά αυτοβιογραφικό το έργο. Ήμουν αυτός ο άνθρωπος, αλλά έχω μαλακώσει με τα χρόνια. Με έχουν αλλάξει και οι συνθήκες και τα παιδιά. Και ξέρεις τι άλλο; Τα τελευταία χρόνια βλέπεις ότι δεν μπορείς να προβλέψεις κάτι. Ότι τελικά, μην παλεύεις να τα έχεις όλα σε κουτάκια και τέλεια δομημένα γιατί μπορεί να έρθουν εξωγενείς παράγοντες και να τα ανατρέψουν όλα. Κι αυτό είναι πολύ μεγάλη κουβέντα, κι όταν το συνειδητοποιείς, ηρεμείς.

Έχω μαλακώσει με τα χρόνια. Με έχουν αλλάξει και οι συνθήκες και τα παιδιά 

Θεωρώ ότι η πανδημία μας δίδαξε πολλά.
Αυτό μου λέει και ο Τάσος, ότι πριν από την πανδημία, μπορεί να μην τολμούσε να γράψει έργο, να το σκηνοθετήσω εγώ και να παίξουμε οι δυο μας. Αλλά μετά λες, και γιατί όχι; Κι ας αποτύχουμε. Και τι έγινε; Εδώ έγιναν τόσα.

Πάντως δεν έχετε παίξει πολλές φορές στο θέατρο μαζί με τον Τάσο.
Ελάχιστες φορές. Είχε να μας συμβεί εννέα χρόνια, από την παράσταση Έγκλημα και τιμωρία την πρώτη χρονιά, γιατί μετά έμεινα έγκυος κι έγινε αντικατάσταση στον ρόλο μου.

Οπότε σας έλειψε να μοιράζεστε την ίδια σκηνή.
Πάρα πολύ και το λέγαμε πόσο καιρό αλλά όλο κάτι τύχαινε.

Ο Τάσος φέτος είναι και στην τηλεόραση πρωταγωνιστώντας στη Γη της Ελιάς στο Mega. Τον παρακολουθείς;
Δεν θα πω ψέματα, δεν το βλέπω ανελλιπώς το σήριαλ, αλλά δεν προλαβαίνω, έχω δυο παιδιά στο σπίτι, υπάρχει μια κατάσταση τρέλας. Αλλά τις δικές του σκηνές μου τις βάζει ο Τάσος με το ζόρι και τις βλέπω (Γέλια).

Σου λείπει η τηλεόραση δεδομένου ότι τις δυο προηγούμενες σεζόν πρωταγωνίστησες στη σειρά, 8 λέξεις του ΣΚΑΙ.
Φέτος ήταν πολύ δύσκολη η συνθήκη αφού ξεκινούσε ο Τάσος γυρίσματα. Είχα δυο τηλεοπτικές προτάσεις, αλλά το ζύγισα και είπα να λείπω κι εγώ από το σπίτι τόσες ώρες, δεν είναι βολικό. Οπότε δεν μου έλειψε φέτος η τηλεόραση. Έτσι κι αλλιώς επειδή είχαμε να στήσουμε το έργο, ένιωθα δημιουργική. Είμαι μια χαρά. Τώρα για του χρόνου, αν προκύψει κάτι πολύ καλό, θα έμπαινα στη διαδικασία να κάνω τηλεόραση. 

Με τον Τάσο είστε πια μαζί 14 χρόνια. Πολύ αγαπητοί στον κόσμο αλλά και από τα πιο χαμηλών τόνων καλλιτεχνικά ζευγάρια.
Είμαστε λίγο «κεκλεισμένων των θυρών» είναι η αλήθεια. Ταιριάξαμε πολύ σε αυτό με τον Τάσο. Εγώ είμαι ένας τέτοιος άνθρωπος, που μου αρέσει να είμαι με τους φίλους μου, αλλά μέχρι εκεί. Ο Τάσος είναι ακόμα πιο κλειστός από εμένα. Οπότε ταιριάξαμε σε αυτό το κομμάτι. Και επειδή οι υποχρεώσεις είναι πολλές, και υπάρχουν και δυο παιδιά, και το έχουμε πάρει σοβαρά αυτό, γιατί τα παιδιά μας δεν φταίνε σε κάτι που οι γονείς τους είναι ηθοποιοί, οφείλουμε να τα σεβόμαστε κιόλας ως προς αυτό και να τα αφιερώνουμε χρόνο και ενέργεια.

Και φαντάζομαι ότι ως αναγνωρίσιμο πρόσωπο είσαι και διπλά προσεκτική ως προς τη δημόσια συμπεριφορά σου λόγω ότι είσαι και μητέρα.
Εμένα με έχει επηρεάσει πάρα πολύ αυτό το γεγονός και εννοείται ότι το έχω πάντα στο μυαλό μου. Θα προσέξω πλέον τι θα πω σε μια συνέντευξη. Γιατί σκέφτομαι πάντα, ότι αύριο μεθαύριο τα παιδιά μου θα μπουν στο ίντερνετ και θα το δουν γραμμένο και αυτό που για μένα μπορεί να είναι αυτονόητο, για τα παιδιά μου μπορεί να μην είναι, γιατί δεν παύω να είμαι η μαμά τους. Κι εγώ ως παιδί μπορεί να μην ήθελα να ξέρω ή να ακούσω κάποια πράγματα για τη μαμά μου, τα οποία δεν θα μπορούσα να τα φιλτράρω.

Δεν ήμουν ποτέ περικυκλωμένη από το Εγώ μου

Κάποτε μια συνάδελφός σου μου είχε πει σε συνέντευξη για τους ηθοποιούς, ότι είστε ανασφαλείς και ότι πέρα από το γεγονός ότι σας αρέσει να δημιουργείτε και να χτίζετε ρόλους, έχετε κι ένα θεματάκι με το Εγώ σας. Συμφωνείς με αυτή την άποψη;
Πιστεύω ότι το 99% των ηθοποιών είναι έτσι όπως το περιέγραψε η συνάδελφος. Εγώ δεν νομίζω ότι ανήκω σε αυτή την κατηγορία. Είμαι στο 1% (Γέλια). Όχι όσον αφορά την ανασφάλεια τόσο πολύ. Ανασφάλεια πάντα υπάρχει, εκτίθεσαι, κρίνεσαι. Αλλά στο θέμα του Εγώ δεν ήμουν ποτέ έτσι. Δεν ήμουν ποτέ περικυκλωμένη από το Εγώ μου και να τρελαίνομαι. Νομίζω ότι είμαι πιο γειωμένος άνθρωπος. Βλέπω ότι κάποια πράγματα είναι και λίγο μάταια. Ο κύκλος της ζωής είναι ένας και συγκεκριμένος, οπότε όλο αυτό λίγο με γειώνει γενικά σαν σκέψη. Εγώ το λέω ρεαλισμό αυτό, άλλοι το λένε απαισιοδοξία. Ο καθένας όπως το ονομάζει. Αλλά αυτή είναι η αλήθεια και η πραγματικότητα.

Πώς είναι η ζωή στο σπίτι με δυο ηθοποιούς;
Από τη μια είναι πολύ λυτρωτικό γιατί δεν χρειάζεται να εξηγήσεις στον σύντροφό σου το επάγγελμά σου, το οποίο είναι ιδιαίτερο, γιατί κάνετε το ίδιο επάγγελμα, οπότε μοιράζεσαι τα ίδια όνειρα, τις ίδιες φιλοδοξίες. Έχεις κοινό τόπο με τον σύντροφό σου. Από την άλλη, μπορεί να είμαστε λίγο κουραστικοί, με την έννοια ότι πολλές φορές μπορεί να μιλάμε για πράγματα που για εμάς είναι πολύ σημαντικά αλλά για τους άλλους εκτός χώρου, είναι τελείως αδιάφορα και ασήμαντα. Με τα χρόνια, με τον Τάσο, έχουμε βρει πολύ μεγάλη ισορροπία σε αυτό το κομμάτι. Δηλαδή η δουλειά είναι δουλειά, και την αγαπάμε πάρα πολύ, έχουμε δοθεί ψυχή τε και σώματι, αλλά υπάρχει κι ένα όριο, επικοινωνούμε και με τον έξω κόσμο.

Με τον Τάσο έχουμε ζήσει ένα φάσμα πραγμάτων που μας έχει βοηθήσει να μην τρελαινόμαστε με την επιτυχία αλλά ούτε να πέφτουμε στα Τάρταρα με την αποτυχία 

Και από επαγγελματικής – οικονομικής άποψης, είναι ρίσκο ότι κάνετε και την ίδια δουλειά. Στην πανδημία δυσκολευτήκατε και οι δυο.
Είναι τεράστιο το ρίσκο. Αλλά κι αυτό, το έχουμε συνηθίσει με τα χρόνια. Με τον Τάσο έχουμε ζήσει και καταστροφές και επιτυχίες. Έχουμε ζήσει ένα φάσμα πραγμάτων που μας έχει βοηθήσει να μην τρελαινόμαστε με την επιτυχία αλλά ούτε να πέφτουμε στα Τάρταρα με την αποτυχία. Αν μπορείς να βιοπορίζεσαι αξιοπρεπώς, όλα καλά.

Έχετε και δυο παιδιά, τον 9χρονο Δάνο και την 5,5 ετών Παναγιώτα. Ως μητέρα είσαι της άποψης ότι στα παιδιά πρέπει να λέμε πάντα την αλήθεια ή επιτρέπονται και τα κατά συνθήκην ψεύδη για να μην πληγωθούν;
Δεν λέω ψέματα στα παιδιά αλλά και την αλήθεια τη λέω πάντα φιλτραρισμένη σκεπτόμενη πάντα και την ηλικία τους. Όταν το παιδί σου ανοίγει συζήτηση για τον θάνατο, που είναι μια κλασική συζήτηση που ανοίγει ένα παιδί από μια ηλικία και μετά, φροντίζεις να εξηγήσεις πιο απαλά την κατάσταση.

Σε έχουν όντως ρωτήσει τα παιδιά σου για τον θάνατο;
Εννοείται. Τα σύγχρονα παιδιά ξέρουν τα πάντα. Απλώς προσέχεις πως θα το πεις. Μην μεγεθυνθούν από τώρα τα πράγματα και τους μπουν αυτές οι σκέψεις. Αλλά τους μιλάω με ειλικρίνεια πάντα.

Είστε και από τους γονείς που συζητάτε πολύ με τα παιδιά σας;
Εγώ πάρα πολύ. Τα πιέζω, γιατί τα παιδιά δεν συζητάνε εύκολα, βαριούνται. Είμαι σπαστικιά, τα ρωτάω συνέχεια, ειδικά το βράδυ που τα πετυχαίνω και λίγο κουρασμένα οπότε είναι πιο ομιλητικά. Θέλω επικοινωνία. Και είμαστε ένα σπίτι στο οποίο μιλάμε, συζητάμε, γενικά επικοινωνούμε. Εγώ μεγάλωσα εξάλλου σ’ ένα σπίτι όπου υπήρχε επικοινωνία. Οπότε είμαι κι εγώ έτσι με τα παιδιά μου.

Για το ποιος είναι καλός ηθοποιός ποιος έχει αλάνθαστο κριτήριο το κοινό ή ο κριτικός;
Το κοινό και η διάρκεια. Είναι ένας μαραθώνιος. Όχι ότι αν ένας άνθρωπος κάνει μικρή καριέρα και καταπληκτική δεν αξίζει τον κόπο, αλλά ο τελικός κριτής είναι το κοινό. Μπορεί κάποιος να πει, ότι για παράδειγμα, δανείζομαι τον Τζιμ Κάρεϊ, ότι στις αρχικές του ταινίες δεν μου αρέσει. Και να το πει αυτός που θα το πει, δεν παύει ο Τζιμ Κάρεϊ να είναι ένας σπουδαίος ηθοποιός και το έχει αποδείξει ο χρόνος και το κοινό και τα χιλιάδες πράγματα που έχει κάνει. Το κοινό είναι ο τελικός κριτής. Για το κοινό παίζεις όχι για τον κριτικό. Δηλαδή προτιμώ να έχω ένα γεμάτο θέατρο και οι κριτικές να είναι μέτριες, παρά να πάρω διθυραμβικές κριτικές και να έχω μόνο 20 άτομα θεατές. Και νομίζω ότι όποιος άνθρωπος ασχολείται με το θέατρο, αυτό θα σου πει.