ΙΩΑΝΝΑ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

«Έγινα ηθοποιός γιατί ήθελα να πάω κόντρα στη ντροπή μου»

Πρώτη φορά γνωριστήκαμε στις αρχές καλοκαιριού του 2018. Τότε πρωταγωνιστούσε στην κωμική σειρά του Alpha, Το σόι σου, η οποία διένυε την προτελευταία σεζόν της. Η Ιωάννα είναι τόσο προσιτή και φωτεινός άνθρωπος που θυμάμαι ότι αμέσως αισθάνθηκα οικεία μαζί της. Λες και ήμασταν χρόνια κολλητοί. Τη φετινή σεζόν γεμίζει με το ταλέντο και την ενέργειά της τη σκηνή του θεάτρου Αλίκη, κρατώντας τον ρόλο της Πιερέτ στο έργο του Ρομπέρ Τομά, 8 Γυναίκες, σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια. Τη συνάντησα ξανά από κοντά, τρία χρόνια μετά την πρώτη μας συνέντευξη, μερικές μέρες αφότου ξεκίνησε η παράσταση. Πίνοντας ζεστή σοκολάτα και καφέ, κάναμε μια όμορφη κουβέντα για τις αλήθειες στη ζωή, τα παιδικά της χρόνια αλλά και για το θέατρο που αποτελεί καταφύγιο για την ανθρώπινη ψυχή.

Γυναικοκρατούμενη η παράσταση. Πώς είναι να συνεργάζεσαι μόνο με γυναίκες;

Είναι υπέροχο γιατί πρώτα απ’ όλα είναι όλες εξαιρετικές ως άνθρωποι. Θα σου πω όμως ότι υπάρχει μια ακόμα παράσταση, η οποία εκτυλίσσεται στα παρασκήνια. Γελάμε πάρα πολύ. Εκεί να δεις τι κωμωδία εκτυλίσσεται. Να σκεφτείς ότι παρόλο που υπάρχουν ξεχωριστά καμαρίνια, όλες μαζευόμαστε σε ένα. Βαφόμαστε, ντυνόμαστε και καθόμαστε σε ένα καμαρίνι. Δεν μας αρέσει να απομονωνόμαστε. Θέλουμε να είμαστε μια παρέα.

Και σε ποιας το καμαρίνι συγκεντρώνεστε;

Εγώ μοιράζομαι το καμαρίνι μαζί με τη Ναταλία Δραγούμη. Μαζευόμαστε όλες είτε στο δικό μας, είτε στο διπλανό στο οποίο είναι η Γεωργία Καλλέργη, η Άννα Κωνσταντίνου και η Ευφροσύνη Σακελλαρίου. Φέρνουμε φαγητά, καφέδες, το ‘χούμε κάνει εστιατόριο (Γέλια).

Με τη Νικολέττα Κοτσαηλίδου έχετε ξανά συνεργαστεί αλλά με τις υπόλοιπες συμπρωταγωνίστριές σου είναι η πρώτη φορά!

Με την αγαπημένη Νικολέττα είχαμε παίξει μαζί στη σειρά «Πέτα τη φριτέζα» του ΑΝΤ1. Με τον υπόλοιπο θίασο, όπως και με τον σκηνοθέτη μας, τον Πέτρο Ζούλια, όντως συνεργάζομαι πρώτη φορά.

Με τη Γεωργία Καλλέργη

Στην παράσταση υποδύεσαι την Πιερέτ.

Η Πιερέτ είναι η αδερφή του δολοφονημένου οικοδεσπότη. Είναι μια γυναίκα που σε πολύ μικρή ηλικία έγινε πόρνη πολυτελείας για να μπορέσει να επιβιώσει. Έχει βιώσει την απόλυτη μοναξιά και αγριότητα στη ζωή της. Ο μόνος δικός της άνθρωπος είναι ο αδερφός της. Τον επισκέπτεται με σκοπό να της δώσει ένα μεγάλο χρηματικό πος. Αυτός όμως τη διώχνει από το σπίτι του και της κλείνει την πόρτα στα μούτρα. Επανέρχεται όταν την ενημερώνουν ότι δολοφόνησαν τον αδερφό της και συναντά για πρώτη φορά τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας του. Εκεί ακριβώς ξεκινάει και η δράση του χαρακτήρα της. Η Πιερέτ είναι αφοπλιστικά ειλικρινής και ακραία. Οι μεταβάσεις που γίνονται στον ρόλο αυτό είναι πολύ ενδιαφέρουσες και φτάνουν στα άκρα. Είναι μια γυναίκα η οποία διεκδικεί τη ζωή της και την ελευθερία με οποιοδήποτε κόστος. Η Πιερέτ θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι πολλά χρόνια μπροστά από την εποχή της.

Εσύ γενικότερα, ανεξάρτητα από την Πιερέτ, διεκδικείς τη ζωή σου και την ελευθερία σου;  

Η ελευθερία στη ζωή μου είναι το Α και το Ω. Δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε και να συμπράξουμε χωρίς αυτήν. Βέβαια η ελευθερία απέχει από την ελευθεριότητα. Έχει όρια, δεν λειτουργεί με ασυδοσία. Είναι ο σεβασμός στον εαυτό μας και σε αυτούς που συμπορευόμαστε. Είναι η ουσιαστική συνάντηση με τον βασικό μας πυρήνα, την ύπαρξή μας.

Τι είναι λοιπόν οι 8 γυναίκες; Κωμωδία; Θρίλερ; Και ποιο είναι το κεντρικό θέμα με το οποίο καταπιάνεται;

Θα έλεγα ότι είναι μαύρη κωμωδία, η οποία όμως εμπεριέχει και άλλα είδη θεάτρου. Από το δράμα περνάει στην κωμωδία μέσα από ένα καταιγιστικό ρυθμό. Ο Ρομπέρ Τομά βάζει τον οικοδεσπότη να  στήσει αυτή την παγίδα, για να αποδείξει την αλήθεια και το ψέμα που υπάρχει μέσα σε αυτή την οικογένεια. Όταν αρχίζει και στενεύει ο κλοιός και οι γυναίκες εγκλωβίζονται μέσα στο σπίτι, τότε πέφτουν οι μάσκες τους, φανερώνεται το πραγματικό τους πρόσωπο. Ο συγγραφέας παίζει πολύ με την αλήθεια, πόσο ειλικρινείς είμαστε όλοι μέσα στις σχέσεις μας, στην οικογένεια αλλά και σε μια ολόκληρη κοινωνία. Στο έργο ο Τομά θέτει ένα βαθύ ταξικό πρόσημο και μιλάει για τη σαπίλα της αστικής τάξης. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει τοποθετήσει στο έργο γυναίκες από όλες τις κοινωνικές τάξεις. Γυναίκες που είναι εξαρτημένες από τον πλούσιο και τον ισχυρό.

Το έργο καταπιάνεται και με την υποκρισία που υπάρχει πολλές φορές στις οικογενειακές σχέσεις.

Ναι βέβαια, όπως με την υποκρισία της αστικής τάξης του τότε. Ο Τομά μέσα από αυτό το έργο είναι σαν να ξεγυμνώνει την ψυχή. Αποκαλύπτει τις βαθύτερες προθέσεις και τα πραγματικά θέλω των χαρακτήρων.

Μια και είπαμε ότι ο οικοδεσπότης στήνει την παγίδα για να αποδείξει την αλήθεια. Εσύ ως χαρακτήρας την αντέχεις την αλήθεια;

Την αντέχω την αλήθεια όσο σκληρή κι αν είναι. Και μου αρέσει να έχω στο πλευρό μου φίλους που επίσης αγαπούν και αντέχουν την αλήθεια. Δεν μου αρέσει ούτε το δήθεν, ούτε το ψέμα. Η αλήθεια είναι ο κύριος σκοπός της ζωής μου.

Αναζητάς την αλήθεια και στους ρόλους, σωστά;

Φυσικά. Ως ηθοποιός αυτό που ψάχνω σε όλους τους ρόλους είναι να βρω αρχικά την αλήθεια τους. Να είμαι ειλικρινής επί σκηνής, σύμφωνα με αυτό που βιώνει ο κάθε χαρακτήρας που ερμηνεύω. Αν πω ψέματα πάνω σε έναν ρόλο, τότε αυτό το ψέμα θα με εκδικηθεί. Θέλω όλα όσα βιώνω στη σκηνή να είναι αληθινά, να τα πιστεύω βαθιά. Η σκηνική ειλικρίνεια δεν έρχεται έτσι ξαφνικά όμως, θεωρώ ότι επηρεαζόμαστε πάρα πολύ από αυτό που έχουμε επιλέξει να είμαστε και στη ζωή μας ως άνθρωποι. Εξάλλου το κοινό αντιλαμβάνεται τα πάντα όταν σε βλέπει επί σκηνής. Ο θεατής κάνει ακτινογραφία. Η αλήθεια είναι το σπουδαιότερο πράγμα. Πολύ σκληρή πολλές φορές, επίπονη, αλλά δεν νομίζω ότι μπορούμε να προχωρήσουμε αλλιώς. Όλοι αναγκαζόμαστε κάποια στιγμή να την αντιμετωπίσουμε όσο κι αν προσπαθούμε να την αποφύγουμε. Αλλά για εμένα μόνο μέσα από αυτό το μονοπάτι εξελισσόμαστε σε οποιοδήποτε κομμάτι της ζωής μας.

Επίσης βασικό είναι να λέμε αλήθεια στον εαυτό μας.

Πρώτα σημασία έχει πως αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας και έπειτα πως αντιμετωπίζουμε τους άλλους και το πως θέλουμε να μας αντιμετωπίζουν οι άλλοι. Είναι δούναι και λαβείν. Είναι πολύ σημαντικός ο ειλικρινής διάλογος με εμάς του ίδιους.

Σου έλειψε το θέατρο;

Πάρα πολύ. Πέρσι δεν έκανα, διότι έκανα σίριαλ. Τώρα αισθάνομαι σαν να επέστρεψα  στην παιδική μου ηλικία. Σαν να μπαίνω με ορμή μέσα στο θέατρο. Τέτοια είναι η χαρά μου. Μου είχε λείψει τόσο πολύ αυτή η επικοινωνία με τους συναδέλφους επί σκηνής. Επικοινωνώ πολύ με τον κόσμο. Η σχέση σκηνής και πλατείας σε κάνει να νιώθεις ένα με τους θεατές. Είναι σαν να ακούς τον παλμό τους. Σε κοιτάνε τόσα μάτια από κάτω. Το θέατρο είναι μοναδική εμπειρία. Και πόσο μάλλον όταν περνάς και καλά. Πιστεύω ότι όταν τελειώσει οριστικά η πανδημία θα έρθει μια πολύ σημαντική περίοδος σε ό,τι αφορά  τον πολιτισμό συνολικότερα. Ο κόσμος έχει τρομακτική ανάγκη να έρθει σε επαφή με την τέχνη. Είναι ίσως το μοναδικό καταφύγιο για όλους μας.

Στο έργο η Πιερέτ απογοητευμένη από τους άντρες αναζητά την επαφή και με τις γυναίκες. Τη φετινή σεζόν είδαμε στις Άγριες Μέλισσες στον ΑΝΤ1 και στην Τούρτα της μαμάς στην ΕΡΤ1, άντρες να ανταλλάσσουν φιλιά χωρίς να δημιουργούνται έντονες αντιδράσεις.  

Δεν έχω να σχολιάσω κάτι που είναι απολύτως φυσιολογικό. Ευτυχώς προχωράμε και εξελισσόμαστε και ως άνθρωποι και ως κοινωνία. Χαίρομαι που επιτέλους απελευθερώνεται η μυθοπλασία στην ελληνική τηλεόραση. Πρέπει να μιλήσουμε ανοιχτά για όλα τα θέματα χωρίς ταμπού και φόβο. Αυτός είναι ο σκοπός της τέχνης. Ευτυχώς.

Το θέατρο βρέθηκε στο επίκεντρο λόγω κακοποιητικών συμπεριφορών από συναδέλφους σου. Σε σόκαραν όλα όσα έγιναν γνωστά;

Φυσικά και σοκαρίστηκα. Στενοχωρήθηκα για τους ανθρώπους που βίωσαν ό,τι βίωσαν. Συγκλονίστηκα! Και από τη στιγμή που όλα πήραν τον δρόμο της δικαιοσύνης, είμαι σίγουρη ότι η αλήθεια θα λάμψει. Εμείς είχαμε τη δύναμη σαν χώρος και σαν κλάδος να υψώσουμε το ανάστημά μας, μέσα σε μια πολύ άγρια συνθήκη και να διεκδικήσουμε την εξυγίανση του χώρου μας. Ελπίζω όλο αυτό που έγινε να γίνει το εφαλτήριο και σε άλλα επαγγέλματα. 

Ιωάννα κρατάς με ευκολία ανθρώπους στη ζωή σου;

Όσο μεγαλώνω δεν κρατάω με ευκολία. Είμαι πολύ φιλική και κοινωνική αλλά παράλληλα και πολύ κλειστή. Έχω πλέον λίγους και καλούς φίλους στη ζωή μου. Είμαι ανοικτή απέναντι στους ανθρώπους αλλά θα πρέπει να κάνει πολλά κάποιος για να μπει στη ζωή μου. Πρέπει να κερδίσει την εμπιστοσύνη μου. Είτε ως φίλος, είτε ως σύντροφος.

Θέλω να μιλήσουμε και για τα παιδικά σου χρόνια, τις σχέσεις σου με τους γονείς σου. Επίσης έχεις αδέρφια;

Ναι έχω μια αδερφή, δυο χρόνια μεγαλύτερη. Είμαι και τρελοθεία επίσης από ό,τι λέει ο ανιψιός μου, ο Νικόλας ο οποίος θα γίνει σε λίγους μήνες 5 ετών. Νομίζω ότι αυτό το παιδάκι μου μοιάζει πολύ. Λέω στην αδερφή μου, έκανες ένα παιδί σαν εμένα. Την έκατσες (Γέλια). Ο μπαμπάς μου ήταν δημοσιογράφος έκανε οικονομικό και πολιτικό ρεπορτάζ σε εφημερίδες. Έχει πάρει σύνταξη πολλά χρόνια τώρα. Η μαμά μου ήταν ιδιωτική υπάλληλος σε κατάστημα ενδυμάτων και μοδίστρα. Μου έμαθε να αγαπάω πολύ τον τρόπο με τον οποίο γίνονται τα ρούχα. Πάντοτε θυμάμαι τα χέρια της πως δούλευαν. Όταν ήμουν μικρή με έπαιρνε μαζί της στη δουλειά πολλές φορές. Παρατηρούσα τα χέρια της με τις ώρες. Τα χέρια των ανθρώπων που αγαπάω, είναι ένα κομμάτι με το οποίο συνδέομαι πάρα πολύ. Αυτά σου δίνουν αγάπη και όλη τη ζεστασιά που κρύβουν μέσα τους. Αυτά σε φροντίζουν και σε νταντεύουν. Όταν με ρωτάνε ποιο είναι το πιο όμορφο δώρο που μου έχουν κάνει, λέω πάντα ότι δώρο από χέρι αγαπημένο αποκτά ανεκτίμητη αξία.

Ως παιδί πως ήσουν;

Φαινομενικά ήμουν ένα πολύ χαρούμενο και κωμικό παιδί αλλά στη βάση μου, πολύ κλειστή και ντροπαλή. Πολύ ευαίσθητη και στενοχωριόμουν εύκολα. Κι ένα παιδί που δεν εκφραζόμουν εύκολα.

Γι’ αυτό έγινες ηθοποιός;

Έγινα ηθοποιός γιατί ήθελα να πάω κόντρα στη ντροπή μου, στη συστολή μου, τον φόβο μου, τον θυμό μου, σε όλα όσα είχα μέσα μου και δεν τα εξωτερίκευα. Ίσως το διάλεξα υποσυνείδητα. Ήθελα να εκφράσω όλα αυτά που δεν μπορούσα στη ζωή μου. Εξάλλου μέσα από κάθε ρόλο εκμυστηρεύεσαι ένα προσωπικό σου κομμάτι που δεν το ξέρει κανένας, μόνο εσυ το γνωρίζεις. Αυτή είναι η μαγεία.

Και ποιο ήταν το ερέθισμα;

Πιστεύω ότι το μικρόβιο μπήκε όταν ήμουν πολύ μικρή, που είχα μια εξαιρετική δασκάλα. Φαντάσου είναι από τις λίγες δασκάλες που θυμάμαι το όνομά τους. Την έλεγαν Ελένη Πουρνάρα και ήταν μια δασκάλα που όταν έμπαινε στην τάξη ορμούσαμε όλα τα παιδάκια του δημοτικού και την παίρναμε μια τεράστια αγκαλιά. Μας έδινε πολύ φως και αγάπη. Άρχισε από μόνη της να μας κάνει θέατρο. Νομίζω ότι μέσα από αυτή τη δασκάλα άρχισα να αγαπάω το θέατρο. Αλλά συνειδητοποίησα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός μέσα από παραστάσεις στις οποίες με πήγαιναν οι γονείς μου οι οποίοι είναι πολύ θεατρόφιλοι, και μάλιστα με έπαιρναν μαζί τους σε έργα όλων των ειδών. Αντιλαμβανόμουν ότι συναντούσα τον εαυτό μου κάθε φορά που πήγαινα στο θέατρο. Ότι εκεί είναι το σπίτι μου. Κάτι δημιουργούνταν μέσα μου συναισθηματικά και ψυχικά. Ήταν το μονοπάτι για να εκφραστώ και να ακουστώ. Οι γονείς μου με πήγαιναν παντού και μου άρεσε που με έκαναν κοινωνό ακόμη και για θεάματα που ήταν για μεγαλύτερους. Όταν τους είπα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός εκείνοι είχαν αμφιβολίες, φοβόντουσαν, μου έλεγαν θα είσαι άνεργη, πως θα ζήσεις. Όμως το διεκδίκησα και με στήριξαν και με στηρίζουν μέχρι σήμερα. Νιώθω ευλογία και τύχη που έχω αυτή την οικογένεια και όλους τους φίλους μου, συνοδοιπόρους μου.

ΗΞΕΡΕΣ ΟΤΙ…

• Ήταν μαθήτρια του σπουδαίου σκηνοθέτη – ηθοποιού Ανδρέα Μανωλικάκου ο οποίος είναι Δια Βίου Μέλος του Actors Studio και μέλος του Διοικητικού του Συμβουλίου.
• Αποφοίτησε από τη δραματική σχολή Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας
• Η ταινία Όλα είναι δρόμος του Παντελή Βούλγαρη είναι από τις πιο αγαπημένες της και την είδε πρώτη φορά όταν πήγαινε Ε΄ Δημοτικού.
• Έχει γενέθλια στις 5 Ιουνίου

8 Γυναίκες, Θέατρο Αλίκη (Ξανά από 4/01/22)

Πρωταγωνιστούν με αλφαβητική σειρά: Ιωάννα Ασημακοπούλου, Κάτια Γκουλιώνη, Ναταλία Δραγούμη, Γεωργία Καλλέργη, Νικολέττα Κοτσαηλίδου, Άννα Κωνσταντίνου, Ευφροσύνη Σακελλαρίου, Μαρίνα Ψάλτη

* Ta πορτρέτα της Ιωάννας Ασημακοπούλου είναι από τη φωτογράφο Όλγα Τζίμου